KUR’ÂN SEM‘INDA BAYILMA VE ÖLÜME VARAN HÂLLER KONUSUNDA SÛFÎLERE YÖNELTİLEN ELEŞTİRİLER

Abstract

Tarihi süreçte başta tevhit anlayışlarına eleştiriler yöneltildiği gibi sûfîlerin ibadet anlayışları, bazı hâl ve davranışlarına da eleştiriler yöneltilmiştir. Bu manada sûfîlere etkili eleştiri yöneltenlerden arasında Ebü’l-Ferecİbnü’l-Cevzî, İbn Teymiyye ve İbrâhim b. Mûsâ eş-Şâtıbî’nin isimlerini zikretmek gerekir. Bu müellifler eserlerinde birçok konuyu gündeme getirerek sûfîlere eleştiriler yöneltmişlerdir. Ancak sûfîlere yönelttikleri tüm eleştiriler bu makalenin konusu değildir. Bu makale sadece Kur’ân semâ‘ına bağlı olarak sûfîlerde görülen kendinden geçme, bayılma ve ölüme varan hâllerine yönelik bu üç müellifin eleştirileriyle ve bu eleştirilerin tartışılmasıyla sınırlı olacaktır. Kur’ân tilâvetinin insan üzerindeki etkisi inkârı mümkün olmayan bir gerçektir. Bu etkinin tezâhürleri insandan insana farklılık arz eder. Kur’ân semâ‘ında ağlama ve beden de titreme hâllerine karşı çıkmayan ve bu hâlleri sünnete ve Kur’ân’a uygun bulan İbnü’l-Cevzî, İbn Teymiyye ve Şâtıbî kendinden geçme, bayılma ve ölüme varan hâlleri ise bid‘at olarak değerlendirmişlerdir. Onlara göre hiçbir sahâbî de görülmeyen bu tür durum ve hâller, ilimden yoksun aşırı züh ve ibadet anlayışının neticesidir.