MURAT GÜLSOY’UN TANRI BENİ GÖRÜYOR MU? ADLI ESERİNİN POSTMODERNİZM VE DENEYSEL EDEBİYAT BAĞLAMINDA İNCELENMESİ

Abstract

Edebiyat yazılı kültürle değil sözlü kültür ile başlamıştır ve binlerce yıllık serüveninin ardından bu günlere gelmiştir. İlk ortaya çıktığı yüzyıllardan, bugünkü emetinlere kadar edebiyatın amacı her zaman bir hikâye anlatmaktır. Bunun yanı sıra her zaman ana amaçlarından birisi estetik haz olmuştur. Yalnızca estetik haz sağlamak amacıyla kullanılmayan edebiyat, bazı dönem ve kültürlerde bir araç olarak da kullanılmıştır. Homeros’tan günümüze metinler belli değişimlere uğramışlardır. Realizm, natüralizm, romantizm gibi akımlar bu değişimleri sağlayan etmenler olmuşlardır. Elbette bu değişimin sebebi günlük hayat ve bilimsel gelişmelerle doğrudan ilişkilidir. Sanayi devrimi ile artık modern bir yapıya geçen insanlık tarihi, özellikle XX. yy. itibariyle bu sıçramaları daha belirgin ve büyük adımlarla atlamaktadır. Değişen bu sosyo-ekonomik yapı yazarları da etkilemiş ve dolayısıyla edebiyat da bundan etkilenmiştir. Modern dönem ile birlikte kendi içine kapanan ve kurgusunun kaynağını kendi bilinçaltında arayan yazarlar, sanatı sanat gayesiyle yapmışlardır. Bu davranış ile birlikte edebiyatın, okuyucusuyla olan bağı zayıflamıştır. Her daim yeniyi kendisine hedef olarak tayin eden modernizmin bekleneni verememesi, dünyada da yeni bir arayışa neden olmuştur. Bu arayışın adı postmodernizmdir. Modernizmi tam anlamıyla reddetmeyen postmodernizm, kendi zeminini çoğulculuk üzerine inşa eder. Modernizm, temsil ve teklif ettiği değerleri insanlara ‘’ya… ya…’’ bağlacı ile takdim ederken postmodernizm ‘’hem… hem…’’ bağlacı ile dile getirir. Deneysel edebiyat da edebiyat, tarihi boyunca kendisini gösterse de en geniş kullanıma ulaştığı dönem postmodern dönemdir. Daha çok yapısal olarak ortaya konan deneysel edebiyat, yeni olanı önceleyen bir yapıya sahiptir.