Sıcak, Hüseyin2024-01-252024-01-252023https://hdl.handle.net/20.500.12597/18196Hicrî 3. ve 4. asırlar İslâm literatürünün en parlak olduğu dönemlerdir. Bu asırlarda özellikle hadis alanında özgün eserler vücut bulmuştur. Hicrî 3. asırda en güzel örneklerini veren hadis edebiyatı, hicrî 4. asırda da çeşitliliğini artırarak devam etmiştir. Bu dönemin en büyük özelliği kitapların isnad yöntemi ile yazılmasıdır. Hicrî 4. asrda önemli muhaddisler yetişmiştir. Onlardan biri de Ebü’ş-Şeyh el-İsfahânî’dir. Çok yönlü bir âlim olan Ebü’ş-Şeyh akâid, tefsir, hadis, fıkıh ve tarih bilgisiyle öne çıkmaktadır. Eserlerinin tanınması ve hadisçiliğinin anlaşılması önem arz etmektedir. Bu çalışmada Ebü’ş-Şeyh’in Kitâbü’l-Azame bağlamında hadisçiliği üzerinde durulmaktadır. Önce Ebü’ş-Şeyh’in yaşadığı dönem, hayatı, ilmî ve dinî kişiliği ele alınmıştır. Ebü’ş-Şeyh’in hadis ilmi başta olmak üzere İslâmî ilimlerin bir çoğunda bâhir ve mâhir bir alim olduğu görülmektedir. Çalışmanın ikinci bölümünde Kitâbü’l-Azame tanıtılmaktadır. Eserin tespiti, kaynakları, etkisi, tasnif metodu ve muhtevası üzerinde durularak İslam literatüründeki yeri gösterilmiştir. Son bölümde ise Kitâbü’l-Azame’nin hadis ilmindeki yeri araştırılmıştır. Eserin isnad ve metin özellikleri, içindeki rivayetlerin çeşitleri ve sıhhat durumları üzerinde durulmuştur. Ebü’ş-Şeyh kendisine ulaşan rivayetlerle Yüce Allah’ın azamet ve kudretine dair bilgiler sunmaktadır. Kitâbü’l-Azame dönemin rivayet kültürünü, fikrî yapısını ve itikâdî görüşlerini yansıtması bakımından önemli olduğu görülmektedir.trinfo:eu-repo/semantics/openAccessEbü’ş-Şeyh, Kitâbü’l-Azame, İtikâd, Hadis, Allah’ın AzametidoctoralThesis